‘Folk You’. Zo heet de meest recente compilatie-cd van 3FM, met door datzelfde radiostation populair gemaakte folk-liedjes. Mumford & Sons, Of Monsters And Men en The Lumineers: het is 3FM inderdaad gelukt om folkmuziek weer op de kaart te zetten. Dan duurt het nooit lang voordat de folkbandjes als paddestoelen uit de grond komen. Is het dan toevallig dat juist nu de tweede cd van het Haagse Naked in de schappen ligt? Dat zou je verwachten, zeker als je bedenkt dat debuut ‘Keep Breathing’ stamt uit 2003.

Laten we die vraag eens compleet buiten beschouwing laten en ‘Watching The Trees’ gewoon opzetten. Want, je zou het soms haast vergeten, folkmuziek is van alle tijden. En belangrijker nog: bij de eerste luisterbeurt valt al op dat Naked verre van klassieke folk maakt. Jazeker, de viool, accordeon en contrabas spelen een belangrijke rol in de liedjes van Arie Spaans en zijn mannen. Dat wordt meteen duidelijk bij opener ‘Angels On Your Way’, dat opent met viool. Maar het liedje draait uiteindelijk om de gitaar, waardoor het veel dichter bij indie-pop komt en – mede door de meerstemmige zang – eerder doet denken aan gitaarbands als Nada Surf en Darryl-Ann. Waar de spaarzame, maar dan wel prominente, vioolpartijen een folksausje overheen gieten. En ook ‘Falling Star’ is weer zo’n gitaarliedje met kop en staart, zoals het cliché dat beschrijft. Door de heldere zang roept het hier en daar Moss in de herinnering, met wel weer een snufje viool voor het zelfs wat vervreemdende folky effect. Het werkt hier: ‘Falling Star’ is het beste liedje van de plaat.

Frontman Arie Spaans (The Suburbs) noemde zijn band destijds naar de film Naked, van de Britse regisseur Mike Leigh. Een zwarte komedie over een intelligente jonge man die zich afzet de maatschappij waar hij niet in gelooft. En dat is eigenlijk wat Spaans ook probeert met Naked; spotten met de conventies, het anders doen dan het hoort. Dat lukt deels. Want waar titeltrack ‘Watching The Trees’ door zijn afwijkende opbouw en dito zanglijnen de luisteraar weet te boeien, is bijvoorbeeld ‘Some Of Us’ wel een erg braaf popliedje geworden. Om vervolgens weer vol het experiment op te zoeken, met galmende gitaren en zang in ‘The Wind’. Dat dat experiment in ‘My Friend’ niet uit de verf komt, is de mannen vergeven. Zeker na het horen van afsluiter ‘Atmosphere’, dat inderdaad een cover is van Joy Division. En onherkenbaar is omgeturnd tot een pop-folk liedje.

Om toch nog even terug te komen op die vraag uit het begin: ja, het is toeval dat net op de hausse van folkmuziek deze plaat van Naked in de winkels komt. Want Naked ging kort na dat debuut uit 2003 uit elkaar, waarna frontman Arie Spaans als singer/songwriter doorging. In 2009 is de band heropgericht, met een nieuwe bezetting. In 2010 dook het gezelschap de studio in, waar het verder ging waar het in 2003 was gebleven. Met het maken van (meestal knappe) liedjes, en (bijna) altijd met een twist. Vaardig en gedurfd, maar zonder de hitpotentie van eerdergenoemde Mumford & Sons en The Lumineers. Is ook nergens voor nodig trouwens. Want laten we eerlijk zijn: hoeveel banjomuziek kan een weldenkend mens hebben?